arctic monkey

  Οι καιροί που διανύουμε μπορύν να χαρακτηριστούν το λιγότερο περίεργοι. Ειδικά στην Ελλάδα ο κόσμος είναι " μουδιασμένος " όσο ποτέ και λογικό, αν λάβει κανείς υπόψιν τόσο τα υπαρκτά προβλήματα όσο και την προπαγάνδα που τα διογκώνει ακόμη περισσότερο, όσο αρκεί για να τρομοκρατείται  και να γίνεται ηττοπαθής , μίζερος και έρμαιο των εκάστοτε κυβερνητών , επιχειρηματιών κτλ...μέσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες , ο κόσμος στρέφεται - που αλλού - στην τέχνη , τόσο ως ανάγκη να εκφράσει τα συναισθήματα του, όσο και να ταυτιστεί, να εμπνευστεί, να ξεφύγει από τη δύσκολη καθημερινότητα του και να μπορέσει να ελπίσει. Το δείχνουν η αύξηση των εισιτηρίων του Φεστιβάλ Αθηνών σε σχέσι με πέρυσι, οι  γεμάτες συναυλίες του καλοκαιριού , οι νύχτες πρεμιέρας οι οποίες επίσης πάνε καλά  και γενικότερα η πληθώρα των πολιτιστικών επιλογών που διαθέτει τουλάχιστον η πρωτεύουσα, μιας και στην επαρχία τα πράγματα πάντα ήταν κάπως διαφορετικά. Ακόμη λοιπόν και αν πεινάσουμε, η ανάγκη μας για έκφραση, συνύπαρξη, συγκίνηση και προβληματισμό δεν πρόκειται να εκλείψει , και αυτό είναι παρηγοριά και ελπίδα ταυτόχρονα. Όπως παρήγορο είναι ότι βγαίνει ακόμη ωραία ποπ στην Αγγλία  ( ναι, δεν είμαστε μόνο παρελθοντολάγνοι) , σαν τα κομμάτια που έγραψε ο Alex Turner των Arctic Monkeys για την ταινία Submarine που προβάλλεται αυτές τις ημέρες στις νύχτες πρεμιέρας. Enjoy

So young and so gone

   H φωτογραφία που βέπετε είναι από πρώτο τεύχος του φανζίν ονόματι Sense που κυκλοφόρησε απ το 1999 έως το 2004. Φυσικά , μόνο τυχαία δεν επέλεξα να βάλω αυτή την φωτογραφία , μιας και απεικονίζει τον Brett Anderson , τον τραγουδιστή των Suede, σε μια χαρακτηριστική πόζα με το τσιγάρο ανά χείρας..Η καταπληκτική εμφάνιση των Suede την Κυριακή στην Αθήνα με έκανε να ανατρέξω με νοσταλγία στις ένδοξες ημέρες της Brit pop των 90s..τότε που στο MTV εναλάσσονταν με μεγάλη συχνότητα τα videos  των Oasis και Blur, στη μεγαλύτερη μουσική κόντρα που γνώρισε το νησί από την εποχή Beatles vs Stones.  Από καθαρά μουσική άποψη , οι Pulp και οι Suede ήταν σίγουρα ένα σκαλί παραπάνω από τους υπόλοιπους της Britpop. Πέρα από το υπερβόλικό hype, η εν λόγω σκηνή άφησε πίσω της πολλά ωραία , κιθαριστικά pop τραγούδια , πολλά από τα οποία έγιναν πραγματικοί ύμνοι της γενιάς τους και χορεύτηκαν μέχρι τελικής πτώσεως και στα ροκ μαγαζιά της Αθήνας. Η Britpop ήταν μεταξύ άλλων οι Elastica, Marion, Dubstar, Kula Shaker, Ocean colour scene , Rialto, Shed Seven., Supergrass..πολλοί από αυτούς έβγαλαν ένα ωραίο σιγκλάκι και μετά εξαφανίστηκαν, αλλά και αυτό είναι μέρος της pop...μαζί με αυτούς εξαφανίστηκαν και οι θιασώτες της σκηνή αυτής, που είχαν δημιουργήσει τη δική τους "φυλή" και στην Ελλάδα. Το μόνο βέβαιο είναι ότι αρκετοί από αυτούς ξαναφόρεσαν τα addidas τους και πήγαν στη συναυλία των Suede μόνο και μόνο για να ζήσουν πάλι έστω και λίγο από την ατμόσφαιρα εκείνης της περιόδου...so young and so gone, όπως λέει και ο Brett..

smash media

Βρήκα κατά τύχη στο youtube μια ηχογραφημένη εκπομπή του Χρήστου Βακαλόπουλου από την εποχή που ήταν στο δεύτερο πρόγραμμα. Συγκεκριμένα, αυτή ήταν μια εκπομπή αφιερωμένη στο Πολυτεχνείο, την ατμόσφαιρα, τα τραγούδια και τους πρωταγωνιστές των ημερών. Για όσους τυχόν δεν γνωρίζουν, ο Χρήστος Βακαλόπουλος     

υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους κριτικούς κινηματογράφου, δημοσιογράφους και σκηνοθέτες που γνώρισε η Ελλάδα.  Ακούγοντας την σχεδόν μαγική φωνή του, δεν μπορώ να μην γκρινιάξω για το πόσο λείπουν τέτοιοι άνθρωποι ,  τόσο από τα ελληνικά media, όσο και από την ζωή μας γενικότερα.  Μπορεί να ακούγομαι γραφικός, αλλά η εποχή της έντονης πολιτικοποίησης της μεταπολίτευσης έσφυζε από ανθρώπους διαβασμένους, ιδεολόγους , ρομαντικούς και πάνω απ'όλα αυθεντικούς. Αυτό είναι το ζητούμενο και αυτό που λείπει σήμερα. Η κουλτούρα του Life style ήρθε με φόρα από τα 90s και σάρωσε τα πάντα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ραδιόφωνο, το οποίο εκτός λίγων εξαιρέσεων είναι υποταγμένο στη λογική των playlists και των δισκογραφικών. Eυτυχώς που υπάρχει  και το ιντερνετικό ραδιόφωνο, όπου η λογική του fun έχει κάπως διασωθεί..

http://www.christosvakalopoulos.gr/   σελίδα αφιερωμένη στον Χρ.Βακαλόπουλο

Up on the hill

        Ένα από τα αγαπημένα μου "χόμπι" είναι να κάνω βόλτες ακούγοντας μουσική στους δρόμους της νυχτερινής Αθήνας. Πιστευώ ότι είναι ο  ιδανικός τρόπος για να αδειάσει το κεφάλι από ολές τις σκέψεις και τα άγχη που το κατατρώγουν κατά τη διάρκεια της ημέρας. Η πιο κλασσική διαδρομή είναι από το μετρό Πανεπιστήμιο μέχρι τα Εξάρχεια. Πραγματικά δεν μπορώ να υπολογίσω πόσες φορές έχω κάνει αυτή τη βόλτα τα τελευταία δέκα χρόνια. Κάθε φορά μου φαίνεται ίδια αλλά και διαφορετική ταυτόχρονα..

Το αστείο είναι ότι περνώντας από την Ακαδημίας , που το βράδυ έιναι σχεδόν άδεια, μόνο άνδρες των ΜΑΤ και ταρίφες αράζουν πια εκεί, βρίσκεσαι ξαφνικά στα Εξάρχεια  , τα οποία σταθερά εδώ και δεκαετίες αποτελούν την πιο ζωντανή και νεανική γειτονιά της Αθήνας. Μια γειτονιά αγαπημένη , όπου πολλοί από εμάς έχουν κάψει ώρες από την ζωή τους, πίνοντας καφέ και αλκοόλ, τρώγωντας σουβλάκια στον Κάβουρα, χορεύοντας και φλερτάροντας στο Decadence και το Mobetter...Για τους πιο μυημένους , το πιο ωραίο κομμάτι των Εξαρχείων είναι από την πλατεία και πάνω, έως το λόφο του Στρέφη. Το επιβεβαίωσα για πολλοστή φορά χτες, μιας και ανέβηκα έως εκεί για ένα από τα πολλά πάρτι που κατά καιρούς γίνονται στον Λόφο.  Στο mp3 μου κάποιος τραγούδαγε για ένα κορίτσι με ένα πλυντήριο...

September songs

  

Το να επιστρέφεις στην Αθήνα από τις θερινές διακοπές ήταν πάντα "δίκοπο μαχαίρι" για όσους 

από εμάς μεγαλώσαμε ή ζούμε σ'αυτήν την πόλη. Ειδικά φέτος τα πράγματα ήταν ακόμη πιο περίεργα.

Κάποιοι, ελέω κρίσης, δεν μπόρεσαν καν να δραπετεύσουν. Άλλοι, μπόρεσαν να ταξιδέψουν λίγο και να ξεαχαστούν, αλλά ακριβώς τότε που άρχισαν να χαλαρώνουν και να μπαίνουν σε ένα άλλο mindset κατάλαβαν ότι οι "μέρες αργίας" τους είχαν τελείωσει και έπρεπε και αυτοί να επανέλθουν στην ίδια, γνώριμη καθημερινότητα. Φυσικά, υπάρχουν και αυτοί που δεν πολυσυμπαθούν το καλοκαίρι και περιμένουν άρον άρον να μπει ο Σεπτέμβρης για να βρουν τους ρυθμούς τους. Κατανοητό και αυτό. Άλλωστε, πέρα από τα κλισέ περί "νέου ξεκινήματος" , το φθινόπωρο και δη ο Σεπτέμβριος είναι περίοδος in-between, ανάμεσα στην καλοκαιρινή λαίλαπα και την βαριά, απειλητική σκιά του χειμώνα. Ο καιρός ενδείκνυται για βόλτες στην πόλη -  με το απαραίτητο ζακετάκι το βράδυ-, τα μαγαζιά γεμάτα με κόσμο που ανταλάσσει καλοκαιρινές εικόνες, οι θερινοί ακόμη ανοικτοί, ενώ όποιος μπορέσει να την κάνει για κάποιο κυκλαδίτικο νησί, ίσως περάσει τις ωραιότερες διακοπές της ζωής του. Το blue city shores καλοσωρίζει τον Σεπτέμβριο με την χαρμολύπτη και τη νοσταλγική διάθεση που του πρέπει. Και με μουσικές σαν αυτήν..