κυνηγητές εμείς της γοητείας των ονείρων..

Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011

η πτώση

 " Σημασία δεν έχει η πτώση , αλλά η πρόσκρουση" : αυτό ήταν το moto της προφητικής και συνάμα σημαδιακής για το σύγχρονο γαλλικό κινηματογράφο ταινίας το Μίσος. Η ταινία αναφερόταν σε όλες τις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες ,  οι οποίες βρίσκονταν ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του '80 σε διαδικασίες σοβαρών κοινωνικών μετασχηματισμών ( κυρίως με την μαζική έλευση μεταναστών) , αποσάθρωσης του κοινωνικού κράτους και επέλασης ενός σαρωτικού καπιταλισμού , που επρόκειτο να οξύνει τις ήδη υπάρχουσες κοινωνικές αντιθέσεις. Ο σκηνοθέτης Mathieu Kassovitz ήθελε να τονίσει ότι  η γαλλική και όχι μόνο κοινωνία βρισκόταν σε πτωτική φάση προς μιαν άβυσσο όπου θα κυριαρχούσε η βία και ο παραλογισμός και ότι απλά αυτή η στιγμή του ξεσπάσματος δεν είχε φτάσει ακόμα. Στην Ελλάδα , εδώ και δύο χρόνια , κάθε μέρα βλέπουμε αυτή τη στιγμή της πρόσκρουσης να έρχεται ακόμη πιο κοντά. Ο Δεκέμβρης του 2008 είναι ακόμη νωπός στις μνήμες μας και όλες αυτές οι εικόνες βίας επαναλαμβάνονται σταθερά τα τελευταία χρόνια , σημάδι της παρακμής της χώρας σε όλα τα επίπεδα. Η " πρόσκρουση" , όταν συμβεί , μπορεί να έχει πολλά πρόσωπα : χρεοκοπία , έξαρση της βίας, εξαθλίωση, μνήμες κατοχής, ακόμη και εμφύλιος ή συνταγματική εκτροπή είναι μέσα στα σενάρια που ακούγονται...προς το παρόν , το μόνο που μπορούμε να κάνουμε εμείς είναι να μην ελπίζουμε  τίποτα σε διεφθαρμένες ηγεσίες, διαπλεκόμενους πολιτικούς , αυτόκλητους σωτήρες επιχειρηματίες..είναι πια καιρός να έρθουμε κοντά στον διπλανό μας οργανώνοντας ένα συσσίτιο, συμμετέχοντας σε συνελεύσεις και σωματεία, ο καθένας όπως και όσο μπορεί. Το σύνθημα " κανένας μόνος του στην κρίση" είναι επίκαιρο όσο ποτέ...η αλληλεγγύη και η συντροφικότητα είναι απαραίτητο να γίνουν συστατικά της ζωής μας , πρώτα από όλα σε ένα μικρό-επίπεδο της καθημερινότητας, της γειτονιάς και έπειτα ευρύτερα, με στόχο έναν πραγματικό σοσιαλισμό. Ίσως τότε να μπορέσει να φανεί κάποιο φως στην άκρη του τούνελ....