Η γλώσσα του λαού

 Υπάρχει πράγματι μια αναγνωρισμένη πολυσημία , μια επίσημη αιμορραγία του νοήματος. Το Πασόκ κάτι ξέρει όταν τη χρησιμοποιεί στις ανοικοινώσεις του , μόνο που οι διανoούμενοι τείνουν να την αναπαράγουν συστηματικά , είτε λογιοτατίζοντας είτε πιθηκίζοντας τους τεχνοκράτες. Απέναντι σε αυτό τον κίνδυνο υψώνεται μία και μόνο δύναμη, πολλές φορές άναρθρη , ποτέ όμως συμβιβασμένη : κι αυτή είναι η γλώσσα του λαού , που δεν είναι ούτε δημοτική ούτε καθαρεύουσα. Όσοι την εγκαταλείπουν μιλάνες απλώς σαν νομάρχες , δημοσιογράφοι , συγγραφείς της μόδας , μεταφραστές του Λακάν και πάει λέγοντας. Όσοι προσπαθούν να την προσεγγίσουν ( ο δρόμος είναι δύσκολος) μεγαλουργούν και τότε έιναι που η σήμανση σκύβει  ταπεινά το κεφάλι στη σημασία. Απ΄το Σολωμό στον Σεφέρη και τον Λορεντζάτο , η ελληνική γλώσσα λάμπει γιατί μετουσιώνεται σ'ένα έργο . Το ίδιο όμως συμβαίνει και στην Ευδοκία , τη μεγάλη αυτή ταινία του Αλέξη Δαμιανού , όπως έχει συμβεί και σε μερικές " άναρθρες " κραυγές που εκτοξεύει στις ταινίες του ο Βέγγος. Άλλωστε , αν θυμάμαι καλά , η πρώτη επιταγή σύμφωνα με τον Σολωμό , είναι "υποτάξου πρώτα στη γλώσσα του λαού και , αν είσαι αρκετός , κυρίεψέ την" .

Χ.Βακαλόπουλος , περιοδικό Αντί , Τ.260 , 11-5-84

  " Ο Αισχύλος είναι συχνά απελπισμένος και μολαταύτα ακτινοβολεί και θερμαίνει . Στο κέντρο του σύμπαντός του δεν ίσταται η πενιχρή απουσία νοήματος αλλά το αίνιγμα , δηλαδή ένα νόημα που δύσκολα μπορεί νάπομαντευθεί διότι τυφλώνει. Και κατά τον ίδιο τρόπο μπορεί και για μας τους ανάξιους , όμως επίμονα πιστούς γιους της Ελλάδας , που επιζούν ακόμη σ΄αυτόν τον σπαρασσόμενο αιώνα , η πυρκαγιά της ιστορίας να είναι ανυπόφορη. Όμως εγκαρτερούν ,  διότι θέλουν να εννοήσουν. Καταμεσής του έργου μας , κι ας είναι αμαυρό , λάμπει ένας ανεξάντλητος ήλιος."    

Α.Καμύ
Από το βιβλίο " Ο Αλμπέρ Καμύ και η εποχή του " του Β.Χ Παλιγγίνη , εκδ. Οδός Πανός

                           
                                                                                                         
                                                            

Περί εμμονών

   
     Αθήνα. Κέντρο, όλοι σχεδόν οι δρόμοι. Ακαδημίας , Μπενάκη , Καλλιδρομίου. Αμέτρητες φορές τα πάνω - κάτω. Η Πατησίων , φυσικά . Η Κεφαλληνίας. Και η Κυκλάδων. Η Κυψέλη γενικώς. Τα Εξάρχεια , όλες τις ώρες και εποχές . Κυρίως μεσημέρι. Το Σέλας , το Cusco. Καφές γαλλικός με άρωμα φουντούκι ή φρέντο εσπρέσσο. Το υπόγειο δισκάδικο της Μασσαλίας με τις δυσεύρετες συλλογές της Creep Records. Το ελληνικό νιου-γουέηβ , ήχος άλλης , μυθικής πια εποχής. Τα ονόματα των συγκροτημάτων , ενδεικτικώς : Metro Decay , Art of Parties , South of no North . Συνακόλουθα , το υπόγειο στην Πλατέια Αμερικής και το σχετικό τυροπυτάδικο , Μηθύμνης και Πατησίων , μετά από το ξενύχτι. Το αναγνωστήριο στην Ιπποκράτους και οι προβολές στην Ιριδα. Ζαν Βιγκώ και Ταρκόφσκι . Πάρτυ στο μισοσκόταδο με " She's lost control again" . Κάποτε , η γωνία Πουλχερίας και Βουλγαροκτόνου . Οι παλιές , χειροκίνητες φωτογραφικές μηχανές . Πάντα ρωσσικής κατασκευής. Με χρώματα λίγο φλου . Η Ντισκολάτα των Στέρεο Νόβα. Τα σκούτερ πριν ξαναγίνουν μόδα. Τα κοντά μαλλιά στις γυναίκες. Οι Belle and Sebastian. Ο Θανάσης Μήνας στο μικρόφωνο τοu ροκ φμ . Το Closer στη Σίνα. Το Αλφαβίλ στη Μαυρομιχάλη . Τα παλιά τέυχη του Ποπ και Ροκ και της οδού Πανός. Το cheese cake και τα γλυκά , γενικώς . Οι βιντεοκασσέτες με στιγμιότυπα από Μουντιάλ και η φωνή του Αλέξανδρου Θεοφιλόπουλου . Τα σκαλοπάτια που οδηγούν στο Λυκαβηττό . Τα γραμματόσημα . Εσύ...

6 Μαρτίου

  Το Ημερολόγιο

  6 Μαρτίου


  Πρωί τώρα . Διαβάζω Σικελιανό . Το δωμάτιο γύρω μου διάφανο σαν κρύσταλλο , μια υποψία από άρωμα τσαγιού . Ευχαριστώ τον Μεγάλο Αδιάφορο για τις ολίγες τούτες ώρες : την υπόκωφη , μαλακή τέρψη , την βιαστική χαρά , την αποστήθιση του βίου.

                                           
                                                              ( Ηλίας Λάγιος , Πράξη υποταγής ,  εκδ. Ερατώ)
   

Στην όχθη του ποταμιού των αστεριών

      Στην όχθη του ποταμιού των αστεριών , στο λαμπρό φως της
      μακριά ο βοσκός από των αστεριών την κόρη
      το ασπρο της χέρι στη σαίτα
      μα τι κι αν βράδιασε το σχέδιο δε λέει να τελειώσει


      βροχή τα δάκρυα για την απόσταση που τους χωρίζει
      αν και τα νερά είναι ρηχά και διάφανα
      δε γίνεται να τα διαβούνε

      ούτε οι χτύποι της καρδιάς να γίνουν λέξεις


                                                                   ( E.Paound , Cathay , μτφ. Τάκης Μενδράκος) 



      

Σεπτέμβρης

      Σεπτέμβρης .  Μήνας επανεκκινήσεων και γλυκιάς προσμονής . Πριν πέσει πάνω μας βαρύς ο μανδύας του χειμώνα . Στα στενά των Εξαρχείων , στις βραδυνές μας βόλτες , στις μπύρες που πίνουμε παράλληλα με τις γραμμές του τραίνου , το πνεύμα του καλοκαιριού είναι ακόμη παρόν . Ας το κρατήσουμε ζωντανό . Μέχρι την πρώτη βροχή . Tουλάχιστον

The Medium is the message

(let me be your) Black Fantasy

Μετά από αρκετό πραγματικά καιρό είπα να ξαναγράψω στο blog αυτό . Η αφορμή ήταν το live των
Black Fantasy στο six dogs την Κυριακή το βράδυ. Ήταν ο ορισμός του αναπάντεχου μιας και έσκασαν από το πουθενά ( ;) και βρέθηκαν να παίζουν μπροστά το πολύ σε 30 άτομα...και όμως κατάφεραν να μας κρατήσουν το ενδιαφέρον και με το παραπάνω με μια τραγουδίστρια που μου θύμισε πολύ την τραγουδίστρια των Mary and the Boy , με κόμμωση και στυλ βγαλμένα κατευθείαν από γερμανικό καμπαρέ του μεσοπολέμου , ενώ και το έτερον ήμισυ του group , ο κιθαρίστας και μπασίστας που ακούει στο όνομα Bat Halliday θα μπορούσε κάλλιστα να είναι πρωταγωνιστής σε μια από τις πρώτες ταινίες του Jarmusch . To σκηνικό συμπλήρωναν ένας εξαιρετικός σαξοφωνίστας (guest) με φάνκι πουκάμισο , μάσκες , βεντάλιες και κολιέ από κόκαλα που παρέπεμπαν μάλλον στους Cramps και το death rock . Όλα αυτά έδιναν πολύ όμορφα με τη μουσική που μου θύμισε πολλά πράγματα ( όπως π.χ τους Tuxedomoon) , αλλά και τίποτα συγκεκριμένο ταυτόχρονα.  Γεγονός που είναι ίσως και το σημαντικότερο ,  δηλαδή η αυθεντικότητα του ήχου τους  που είναι και το ζητούμενο ,  άλλωστε ,  στη μουσική . Όσοι βρεθήκαμε στον μικρό αυτό χώρο την Κυριακή νιώσαμε ότι μόλις είδαμε ζωντανά  ένα από τα καλλίτερα φυλαγμένα μουσικά μυστικά αυτής της πόλης που , ίσως , θα ήταν προτιμότερο να παραμείνει έτσι : για λίγους μυημένους και πάντα σε μικρούς , σκοτεινούς και καπνισμένους χώρους..

another night in....

another night in.....λίγο κονιάκ, λίγη σοκολάτα......charles mingus στα ηχεία... το παράθυρο ανοιχτό ίσα ίσα για να  φεύγει λίγο ο καπνός...θυμάμαι εκείνον τον ιμπρεσιονιστικό πίνακα που απεικονίζει ένα παρισινό καφέ..απόψε δεν θα αποτελέσω μέρος αυτού του πολύβοου, γελαστού και μεθυσμένου πλήθους...τουλάχιστον πρόλαβα να χαρώ αυτή την εξαίσια χειμωνιάτικη μέρα...ο ήλιος στην Καλλιδρομίου...η ησυχία του μεσημεριού..ο κόσμος να καλωσορίζει το σαββατοκύριακο...είναι ωραία ημέρα η Παρασκευή...ακόμη και αν είναι 13...παίζει το summertime..ακόμη και αν το καλοκαίρι είναι μακριά, η σημερινή βραδιά έχει κάτι από την γλυκύτητα του καλοκαιρινού βραδινού...ίσως είναι ότι βρίσκομαι και αρκετά μακρυά από το κέντρο της πόλης...αυτή την πόλη τελικά δεν την βαριόμαστε εύκολα..απλά είναι κάποιες νύχτες που θέλουμε να μείνουμε μόνοι μας , μακριά της..μόνο και μόνο για να πάρουμε μιαν ανάσα και να μπορέσουμε να βουτήξουμε ξανά στα σκοτεινά και λασπωμένα νερά της..κονιάκ κανείς ;