Βλέποντας στην τηλεόραση το τελευταίο πέναλτι του Maxi Rodriguez στον ημιτελικό Αργεντινή - Ολλανδία η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά από αγωνία...σκεφτόμουν , ταυτόχρονα, την αγωνία που θα είχαν εκείνη τη στιγμή χιλιάδες, εκατομμύρια ανθρώπων στο μακρινό Buenos Aires και σε ολόκληρη τη χώρα. O Maxi ευστόχησε και η Argentina en la final 28 ολόκληρα χρόνια μετά την κατάκτηση του τροπαίου στο Μεξικό και 24 από την τελευταία συμμετοχή σε τελικό Μουντιάλ, στην Ιταλία. Εκεί όπου ένα αμφισβητούμενο πέναλτι στέρησε από τον Μαραντόνα την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου για δεύτερη συνεχόμενη φορά. Δύο σερί τελικοί με αντίπαλο τη Γερμανία και την Κυριακή η Ιστορία επαναλαμβάνεται, καθώς στο εμβληματικό Μαρακανά του Ρίο η Αργεντινή του Μέσι, αυτή τη φορά, θα διεκδικήσει τον τίτλο απέναντι στην καλοκουρδισμένη γερμανική μηχανή που βύθισε στο πένθος μια ολόκληρη χώρα με το πραγματικό blitzkrieg που εξαπέλυσε απέναντι στους διοργανωτέ . Μια νίκη η οποία προκάλεσε (δικαίως) το θαυμασμό και έφερε στους Γερμανούς πολλούς καινούριους φίλους, οι οποίοι σπεύδουν να υπογραμμίσουν ότι η Γερμανία παίζει την καλλίτερη μπάλα, είναι ομάδα δεμένη, έχει καλούς παίκτες σε όλες τις γραμμές κτλ κτλ...
Προσωπικά εγώ αυτά τα παίρνω λίγο βερεσέ. Χωρίς να αμφισβητώ τη σπουδαιότητα ενός καλό δουλεμένου συνόλου, προτιμώ ένα 90λεπτο μέτριου ποδοσφαίρου, όπως παίζει σε αυτό το Μουντιάλ η Αργεντινή, αλλά με δυο - τρεις εκλάμψεις προσωπικών ενεργειών ή συνδυασμών που αποκαλύπτουν, όμως, όλη τη μαγεία του ποδοσφαίρου, αυτό το κάτι παραπάνω που κάνει ένα παιχνίδι με μια μπάλα να προσεγγίζει, σε στιγμές, την τέχνη και την ποίηση. Άλλωστε, σε ελάχιστες περιπτώσεις στην ιστορία της στο θεσμό η Αργεντινή κατάφερε να παρουσιάσει ένα αξιομνημόνευτο σύνολο και αυτός είναι και ένας βασικός λόγος για τον οποίο μετρά μόλις δύο κατακτήσεις παγκοσμίων κυπέλλων . Από την άλλη πλευρά , αυτό που την κάνει τόσο γοητευτική και δημοφιλή είναι αυτή η αφέλεια ή, αν θέλετε, ακόμα και μπλαζέ διάθεση με την οποία οι τεχνικά άρτιοι Αργεντίνοι προσεγγίζουν τους αντιπάλους τους, ελπίζοντας πως ακόμη και αν δεν πιάσουν κάποια τρομερή απόδοση στο τέλος θα κάνουν τα μαγικά τους και θα κερδίσουν...όπως γνωρίζουμε όμως, αυτό το κόλπο δεν πιάνει πάντα. Ειδικά αν σκεφτούμε την τρομακτική ποιότητα των ποδοσφαιριστών που έχουν φορέσει κατά καιρούς τη φανέλα της albiceleste, θα περίμενε κανείς περισσότερες επιτυχίες : Από τον πρόσφατα χαμένο Ντι Στέφαν , μέχρι τον Κέμπες, τον Μαραντόνα, φυσικά, τον Κανίγια, τον Ρεδόνδο, τον Μπατιστούτα, τον Κρέσπο, τον Ρικέλμε και τον Αιμάρ πιο πρόσφατα.
Βλέποντας τον πρώτο παιχνίδι της Αργεντινής απέναντι στη Βοσνία σκέφτηκα ότι φέτος είναι η ευκαιρία της να το σηκώσει. Παίζει συντηρητικά και κλειστά, αλλά ταυτόχρονα έχει και τους παίκτες που μπορούν να πάρουν την ομάδα πάνω τους όταν χρειαστεί. Στον τελικό αύριο θα είμαι με την Αργεντινή. Αλίμονο αν στο ποδόσφαιρο και στη ζωή ήμασταν όλοι με τους καλύτερους και τους άριστους. Προτιμώ αργεντίνικη ευγενική αλητεία από γερμανική ψυχρή λογική. Είμαι με την ομάδα που εκπροσωπεί τη χώρα που γέννησε τον Μπόρχες και τον Τσε, τον Άστορ Πιατσόλα, τον Χούλιο Κορτάθαρ και τον Λάλο Σίφριν. Μια χώρα που θυμίζει σε αρκετά σημεία την Ελλάδα, ειδικά με τις πρόσφατες ιστορίες με το ΔΝΤ, ακόμη και στα εθνικά χρώματα. Με τη νίκη λοιπόν και ο θεός ( ξέρετε ποιος...) να βάλει το χέρι του.
