Περί μουσικής, εν γένει

Τα τελευταία τρία χρόνια που κάνω την εβδομαδιαία μου εκπομπή στον Indieground είχα την ευκαιρία να επαναπροσδιορίσω τη σχέση μου με τη μουσική ως ακροατής, αλλά πλέον, να τη συνδέσω και να τη συνδυάσω με την ιδιότητα του ερευνητή - δημοσιογράφου. Διαπίστωσα, έτσι, ότι το να προετοιμάζεις μια σοβαρή μουσική - και όχι μόνο - εκπομπή, χωρίς τη βοήθεια των έτοιμων λύσεων - playlists - είναι μια ιδιαίτερα επίπονη αλλά και ευχάριστη, όσο αντιφατικό και αν είναι αυτό, διαδικασία. Κατάλαβα, επίσης, πόσο μια όμορφη ενασχόληση όπως είναι το ψάξιμο με τη μουσική, μπορεί να καταντήσει κατάσταση ρουτίνας, πόσο μάλλον στις μέρες μας, όπου η επαφή με το μουσικό "προϊόν"  εξαντλείται σε ένα απλό search στο youtube. Είναι πραγματικό δύσκολο και στενάχωρο το γεγονός ότι έχουμε, πλέον, να κάνουμε με έναν απίστευτο όγκο πληροφοριών και δεδομένων, αλλά, αν αντίστοιχα ελάχιστο χρόνο ( και, πολλές φορές, διάθεση ) ώστε να εστιάσουμε και να απολαύσουμε. Έπιασα τον εαυτό μου να διαλέγει κομμάτια από κεκτημένη ταχύτητα, πολλές φορές χωρίς να έχω το χρόνο να τα ακούσω προσεχτικά, να εμβαθύνω στο στίχο και στη μελωδία. Με έκανε, λοιπόν, να αναλογιστώ ότι είναι πολλές οι μουσικές που μπορούν να ηχούν ευχάριστες ή να γεμίζουν ένα δίωρο εκπομπής ή ένα dj - set , αλλά ελάχιστες αυτές που πραγματικά μπορούν να σε αγγίξουν , να σε συγκινήσουν βαθιά, να σου ρίξουν μια τσεκουριά όπως έλεγε και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου σε μια παλιά συνέντευξή του για το περιοδικό Sonic. 

Προσωπικά, τον τελευταίο καιρό αυτό μου έχει συμβεί γυρνώντας πίσω στο χρόνο, ανακαλύπτοντας παλιά διαμάντια όπως το Almost cut my her των Crosby Stills Nash and Young, τους Kinks, τον Nick Drake...κυρίως όμως το έχω νιώσει μέσω εγχώριων ερμηνευτών και δημιουργών : με το " Βρώμικο ψωμί " του Σαββόπουλου , με την απόκοσμη φωνή της Φλέρυ στο " Μεγάλο Ερωτικό " του Μάνου , το "Κακοήθες μελάνωμα" του Μικρούτσικου σε στίχους του σπουδαίου Άλκη Αλκαίου , με τη φωνή του Κοζανίτη Γιώργου Μιχαήλ σε τραγούδια του Θανάση...ίσως , όπως λέμε στην αργκό , απλά να " περνάω φάση ". Ίσως, μεγαλώνοντας να μου δημιουργείται η ανάγκη να κοιτάξω προς τα πίσω, σε ήχους που καλώς ή κακώς χρωμάτισαν τα παιδικά μου χρόνια , ως παιδί της "ένδοξης" δεκαετίας του ' 80. Ίσως, τέλος, ακόμη και στη μουσική, να έχουν τα πάντα ειπωθεί και έτσι, μοιραία, να γυρνάμε πίσω  στις πηγές , οι οποίες σίγουρα έχουν περισσότερο ενδιαφέρον από το οποιοδήποτε revival .

 Το καλοκαίρι, λοιπόν, θα το αφιερώσω σε αγαπημένα ακούσματα και σε όσα δεν πρόλαβα να απολαύσω και να ανακαλύψω εις βάθος μέσα στη χρονιά . Άλλωστε, οι σωστές επιλογές σε ένα mp3 player μπορούν να κάνουν τις στιγμές του καλοκαιριού ακόμη πιο όμορφες . Καλή μουσική αντάμωση το Σεπτέμβρη !

               

Στον πυρετό της μπάλας

"Ο πυρετός της μπάλας" (" Fever Pitch" ), έτσι τιτλοφορείται το βιβλίο όπου ο γνωστός Βρετανός και αρκετά ποπ, ομολογουμένως, συγγραφέας Nick Hornby μας μεταφέρει το κλίμα  γύρω από το ποδόσφαιρο στη Μεγάλη Βρετανία και τη ψυχοσύνθεση ενός αμετανόητου φαν για την αγαπημένη του ομάδα. Ο τίτλος αυτός, όμως, είναι ιδανικός για να περιγράψει την κατάσταση στην οποίο βρίσκεται σχεδόν όλη η υφήλιος αυτές τις μέρες και ,φυσικά, και η Ελλάδα. Αυτά περίπου σκεφτόμουν κατηφορίζοντας την Ερμού το Σάββατο το απόγευμα για να παρακολουθήσω τον αγώνα της Εθνικής με τη Κολομβία σε φιλικό σπίτι στο Θησείο. Μέσα στη δίνη του απογευματινού ήλιου, όλος ο δρόμος, όλα τα μικρά καταστήματα και όσοι δούλευαν σε αυτά προσπαθούσαν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να βρουν ευκαιρία και να ρίξουν κλεφτές, έστω, ματιές στο ματς. Σε ένα συνεργείο αυτοκινήτων είχαν επιστρατεύσει το κλασσικό τρανζιστοράκι, ενώ ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχαν οι πατέντες των μικροπωλητών, οι οποίοι έβλεπαν ανά πεντάδες τον αγώνα μέσω μικρών οθονών που είχαν τοποθετήσει ανάμεσα σε χαϊμαλιά και λοιπά μπιχλιμπίδια. Από τα ανοιχτά παράθυρα των σπιτιών ακουγόταν ένας χαρακτηριστικός βόμβος, το ηχητικό συνονθύλευμα από τη φωνή του speaker και τις ιαχές των οπαδών, γνώριμο σε όσους έχουν ζήσει καλοκαίρι και μουντιάλ στην Αθήνα. Στις δε καφετέριες του Θησείου με τις γιγαντο οθόνες, αλλά και σε όποιο καφέ του κέντρου υπήρχε τηλεόραση τα τραπέζια ήταν γεμάτα από ντόπιους ή και τουρίστες .

Η πρώτη μου ανάμνηση από μουντιάλ ήταν το 1990 στην κατασκήνωση, να βλέπω τον μικρό τελικό μαζί με πολλούς πιτσιρικάδες και να αποθεώνουμε τον απρόσμενο ήρωα εκείνου του καλοκαιριού, Τοτό Σκιλάτσι. Άλλη ωραία ανάμνηση, ο τελικός του 1994. Διακοπές στα Κύθηρα, στο γραφικό λιμανάκι του Αβλέμονα, ήμασταν όλοι με Ιταλία και Μπάτζιο, αλλά το άστρο του δεν έφτασε για να σηκώσει η squadra azzura την κούπα. Παραδόξως, τα πιο ωραία μουντιάλ δεν ήταν αυτά που έζησα , αλλά αυτά που είδα και ξαναείδα και έμαθα απ΄'έξω μέσα από βιντεοκασέτες, αφιερώματα της ΕΡΤ και ανασκοπήσεις με τη φωνή του Αλέξανδρου Θεοφιλόπουλου, ακόμη και βιβλία. Η απόκρουση του Γκόρντον Μπανκς στην κεφαλιά του Πελέ στο Μεξικό το '70, τα μαγικά του Κρόιφ στη Γερμανία το ΄74 , τα γκολ του Κέμπες στην Αργεντινή το ΄78 και φυσικά , ο ανατριχιαστικός πανηγυρισμός του Μάρκο Ταρντέλι στον τελικό του 1982 απέναντι στους Γερμανούς...Τα τελευταία χρόνια , το ενδιαφέρον για το Παγκόσμιο Κύπελλο έχει υπερσκελιστεί σε ένα βαθμό από το Champions League. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του μουντιάλ είναι ότι σχετίζεται με την αγαπημένη, για τους περισσότερους Ελληνες (αλλά όχι για τον γράφοντα), εποχή του χρόνου. Αποτελεί ιδανική παρέα για τις ράθυμες, ανυπόφορες λόγω ζέστης, ημέρες και νύχτες του καλοκαιριού. Ευκαιρία για να γεμίζουν οι πλατείες και να παίρνουν ζωή τα καφενεία, να δουλεύουν τα delivery. Ευκαιρία για τις παρέες να μαζεύονται, να κάνουν χαβαλέ και να βάζουν στοιχήματα. Ευκαιρία για τους μικρότερους να μαζεύουν χαρτάκια Πανίνι και τους μεγαλύτερους να θυμούνται παλιά μουντιάλ και να αναπολούν στιγμές της νιότης τους. Για όλους αυτούς τους λόγους , προσωπικά και χωρίς να είμαι αδιάφορος για όσα παράπλευρα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στη Βραζιλία, δεν μπορώ να αντισταθώ στο γλυκό πειρασμό του πυρετού της μπάλας. Τουλάχιστον όσο ο Μέσι και η αγαπημένη μου Albiceleste είναι ακόμη μέσα στο παιχνίδι για την κούπα...

                             

                                     

When the sun hits

Όταν ο ήλιος χτυπάει κατακούτελα και σε ζαλίζει γλυκά _ τραγούδι γραμμένο θαρρείς για το ελληνικό καλοκαίρι _ on repeat από χτες το βράδυ _ slowdive , ένα από τα καλά κρυμμένα μυστικά της αγγλικής ποπ_ μας ταξιδεύουν σε κυκλαδίτικες παραλίες _ μπύρες το μεσημέρι μπροστά στο Κιου , βουτιά και μπάλα στην άμμο το ηλιοβασίλεμα _ ούζο σε κάποια μοναχική και απέραντη παραλία της δυτικής Πελοποννήσου _ πολλές φορές εύχομαι να ξυπνήσω από αυτή τη ζάλη και να έχει έρθει το φθινόπωρο _ το καλοκαίρι ενδείκνυται μόνο για συναυλίες , μπάνιο , σεξ , φλερτ και παρέα _ α , και κανά ωραίο βιβλίο _ ήσυχες μέρες του Αυγούστου στην Αθήνα _ στρίβω ακόμη ένα καρέλια , δυναμώνω τα μπάσα και ονειρεύομαι μια παραλία που θα βρίσκομαι με όλους τους φίλους μου , παλιούς και νέους και θα μιλάμε για ποίηση και πολιτική, ταινίες , Βακαλόπουλο και ό,τι άλλο όμορφο ή άσχημο υπάρχει στις ζωές μας _ μέχρι να μας χτυπήσει ο ήλιος κατακούτελα και να μας ζαλίσει _ a bientot

               

Aριστομένης Προβελέγγιος, Ο Δον Κιχώτης της Οδού Κυκλάδων

Forgotten playlist

     Ένας από τους βασικούς λόγους για τη δημιουργία αυτού του blog ήταν , κατ'αρχήν ,  η δημοσίευση των playlist για την εκπομπή " Songs of love and hate " που διατηρώ μαζί με τον φίλτατο Μάκη Σεραφειμίδη στον ινtερνετικό σταθμό Indieground online radio  .  Eπειδή , όμως , δεν φημίζομαι για τη συνέπειά μου , αυτό έχει γίνει μόνο μια φορά στα δύο χρόνια ! Από σήμερα θα προσπαθήσω να είμαι πιο σωστός και να ανεβάζω τα κομμάτια , αλλά και τα αντίστοιχα links από mixcloud...Πάμε :

Songs of love and hate playlist , 25 April

1. Love Inc. - Life's a gas
2. Steve Parks - Still thinking of you
3. Marvin Gaye - Come live with me angel
4. Rolling Stones - I got the blues
5. Van Morrison - The way young lovers do
6. Bob Dylan - Positively 4th Street
7. The Fresh and Onlys - Summer of love
8. John Cale / Lou Reed - Small town
9. Bill Drummond - Ballad for a sex  god
10. The Triffids - Red Pony
11. To Φως και η Σκιά του - Lemmings
12. Anti Troppau Council - I believe
13. Baby Guru - Marginalia
14. Mary and The Boy/ Felizol - Staring ( Your hand in mine remix)
15. Film Noir - Excuse
16. The Smiths - Rubber ring
17. The Times - Picture Gallery
18. Wipers - Window shop for love
19. Sonic Youth - Youth against fascism
20. Neil Young - I am the ocean

-http://www.mixcloud.com/giannis-perdikis/songs-of-love-and-hate-25-april-indieground-online-radio

                   

"Philomena", το βρετανικό σινεμά στα καλύτερά του

Το "Philomena" είναι η τελευταία ταινία του Stephen Frears που παίζεται ακόμη σε κάποιους κινηματογράφους της Αθήνας. Ο Stephen Frears είναι ένας σκηνοθέτης που έχει πειραματιστεί με αρκετά κινηματογραφικά είδη και κρατάει ψηλά τη σημαία του βρετανικού σινεμά, ήδη, από τη δύσκολη, θατσερική δεκαετία του '80. Mε το "Ωραίο μου πλυντήριο" ("My beautiful launderette") του 1985 έκανε ιδιαίτηρη αίσθηση, καθώς τόλμησε να αποτυπώσει το μωσαικό της τότε βρετανικής κοινωνίας, μέσα από την ιστορία ενός ομοφυλόφιλου ζευγαριού. Το 2000, ο Frears εισέβαλε στα '00s με το υπέροχο " High Fidelity ". H ταινία, βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλα του Nick Hornby, αγαπήθηκε από τους απανταχού λάτρεις της εναλλακτικής ποπ κουλτούρας, των δισκοπωλείων και του βινυλίου (α, και των ωραίων γυναικών), χαρίζοντας στον εξαιρετικό John Cusack , ίσως το ρόλο της καριέρας του . 

O Frears επέστρεψε θριαμβευτικά το 2013 με το "Philomena", μια συναρπαστική δραματική ταινία βασισμένη στην αληθινή ιστορία μιας γυναίκας η οποία βίωσε τον κυνισμό της καθολικής εκκλησίας, καθώς εξαναγκάστηκε να δώσει το παιδί της για υιοθεσία στην Αμερική, ενόσω η ίδια παρέμενε έγκλειστη σε κάποιο καθολικό μοναστήρι στη Μεγάλη Βρετανία. 

H πορεία της Philomena για να ανακαλύψει τα ίχνη του χαμένου γιου της, με τη συνδρομή ενός δημοσιογράφου, καταγράφεται με την ευαίσθητη, αλλά, ταυτόχρονα, διακριτικά χιουμοριστική ματιά του Frears, τόσο ώστε ένα τόσο "βαρύ" θέμα να μην καταντάει αφόρητα μελοδραματικό . 

Το δίδυμο των Judi Dench και Steve Coogan στους πρωταγωνιστικούς ρόλους είναι εξαιρετικό, καθώς φέρνει σε αντιπαράθεση δύο διαφορετικούς κόσμους:  αυτόν της ταπεινής, αλλά θαρραλέας Philomena και του "καλογυαλισμένου" (posh) πρώην μεγαλοδημοσιογράφου, που ενσαρκώνει άψογα ο Coogan . O Frears χτίζει την πλοκή γύρω από αυτό το αταίριαστο, φαινομενικά, δίδυμο, αφήνοντας, ταυτόχρονα καυστικές αιχμές για την αλαζονεία της βρετανικής αστικής τάξης (χαρακτηριστική η σκηνή στο αεροπλάνο) . Το ίδιο επικριτικός είναι και απέναντι στην εκκλησία ("Fucking catholics" αναφωνεί σε κάποιο σημείο της ταινίας ο Coogan), αλλά την ίδια στιγμή τονίζει ότι η πίστη είναι ένα αυστηρά προσωπικό θέμα, το οποίο κάθε άνθρωπος νοηματοδοτεί διαφορετικά.  Άλλωστε, η συγχώρεση, ένα θέμα ύψιστης ηθικής σημασίας, είναι ένα από τα στοιχεία που διαφοροποιούν τους δύο ήρωες: η Philomena, παρ'όλα όσα έχει υποστεί από το συντηρητισμό της εκκλησίας, είναι ικανή να συγχωρεί τους δυνάστες της, σε αντιπαράθεση με τον είρωνα και γεμάτο κυνισμό και μισανθρωπία ρεπόρτερ. Ο Frears  αφήνει να εννοηθεί ότι η ευτυχία και η εσωτερική γαλήνη μπορούν να έρθουν μέσα από τη συγχώρεση. Μόνο αυτός που είναι ικανός να δίνει άφεση αμαρτιών είναι και ευτυχισμένος. Με αυτό τον τρόπο, ο Frears αποδομεί την εικόνα του αστού δημοσιογράφου με την πολυτελή BMW, ο οποίος , at the end of the day, παίρνει μαθήματα ζωής από αυτή τη λαικής καταγωγής γυναίκα .

Τέλος, όσον αφορά στη μουσική της ταινίας, ο Αlexandre Desplat, υπογράφει ένα λιτό, ορχηστρικό soundtrack, το οποίο συνοδεύει διακριτικά, αλλά όχι αδιάφορα την ταινία, δίνοντας στα σημεία που απαιτείται την απαραίτητη δραματικότητα .

                            

Jori Ivens - Regen ( Rain )