(στον ποιητή Γιώργο Μαρκόπουλο)
Στη
στενή πολυκατοικία στη Βικτώρια
οι
μουσικές από το τρανζίστορ του Πακιστανού
μπερδεύονται με μυρωδιές και αναστεναγμούς ηδονής.
Οι
περαστικοί τρέχουν να χωθούν βιαστικά
στον υπόγειο,
οι
φοιτητές πάνε για βάρδια στον ΟΤΕ,
και, εσύ, με εφημερίδα και τσιγάρο στο χέρι,
σκοτώνεις την ώρα σου
στο
“καφέ των ποιητών”
σε
αυτή την πλατεία
που μοιάζει να έχει σταματήσει ο χρόνος.
