we love cindy

  

    Το ελληνικό ροκ είναι μια μακρά και πολυσύνθετη ιστορία. Ξεκίνησε ήδη από τη δεκαετία του '60 , όταν πολλά γκρουπάκια προσπάθησαν και κατάφεραν σε μεγάλο βαθμό να μιμηθούν τα ξένα ροκ εν ρολ που άκουγαν στον σταθμό της αμερικάνικης βάσης , Ενδεικτικά αναφέρουμε τους Forminx ( το πρώτο συγκρότημα του Βαγγέλη Παπαθανασίου) , τους Idols , τους Olympians. Μετέπειτα , στα 70ies , το ροκ έγινε πιο "βαρύ", πιο πομπώδες καλλίτερα και σαφώς πιο πολιτικοποιημένο. Στην Ελλάδα της δικτατορίας, το γενικότερο πολιτισμικό πλαίσιο δεν ήταν ευνοϊκό για να ανθίσουν τέτοιοι "ξενόφερτοι" ήχοι , παρ' όλα αυτά υπήρξαν αξιόλογα πράγματα , όπως ο Πουλικάκος και οι Εξαδάκτυλος, οι Aphrodite's Child, οι Socrates και προς το τέλος της δεκαετίας , ο Παύλος Σιδηρόπουλος. Τα πάντα άλλαξαν τη δεκαετία του '80 , αφού η ορμή του punk και του new wave έδωσε νέα ώθηση στην ελληνική σκηνή , η οποία μάλιστα έδωσε εκπληκτικά δείγματα κυρίως στον αγγλικό στίχο, αποδεικνύοντας ότι μπορείς να παίξεις ροκ κάλλιστα και χωρίς να είσαι Άγγλος ή Αμερικάνος. Κάπου εκεί , στα μέσα της δεκαετίας έσκασε και το φαινόμενο " Last Drive" , μιας μπάντας που επρόκειτο να θέσει πολύ ψηλά τον πήχη για την εγχώρια σκηνή. Εραστές του garage rock , του surf ,  των blues αλλά και των ρεμπέτικων ( έχουν διασκευάσει και το ξακουστό Μισιρλού μεταξύ άλλων), κατάφεραν να τα δέσουν όλα αυτά σε ένα εκρηκτικό μείγμα, που φέρει όμως την δική τους ξεχωριστή ταυτότητα. Η βραχνή φωνή του Alex, οι στίχοι -αναφορά σε διάφορους " μύθους" (ταινίες , ακούσματα , βιβλία) , οι σκληρές αλλά και μελωδικές ταυτόχρονα κιθάρες , αλλά πάνω απ' όλα αυτό το δυναμικό r'n'r attitude και η ιδιαίτερη σκηνική παρουσία είναι που τους έκαναν αγαπητούς όχι μόνον στη χώρα τους , αλλά και στο εξωτερικό , όπου και περιόδευσαν αρκετές φορές άλλωστε. Οι Last Drive , μετά από μια μακρόχρονη διακοπή σχεδόν 15 χρόνων , επανενώθηκαν το 2007 , έβγαλαν νέο δίσκο και είναι ξανά εδώ , για να αποκτήσουν νέους φανς αλλά να θυμίσουν και στους παλαιότερους ότι ήταν και είναι ίσως ότι καλλίτερο έχει να επιδείξει το ελληνικό ροκ , μαζί με τις Τρύπες και 2-3 άλλα ονόματα ( οι εξαιρετικοί Στέρεο Νόβα μπορούν ίσως να καταταγούν εδώ αλλά και στην ηλεκτρονική σκηνή). Αν τους πετύχετε να παίζουν κάπου ζωντανά μην κάνετε το λάθος να τους χάσετε !!

εδώ η μίνι συνέντευξη που μας παραχώρησε ο τραγουδιστής των Last Drive Αλέξης Καλοφωλιάς για λογαριασμό του mixtape.gr :  

http://www.mixtape.gr/o-alex-k-ton-last-drive-sta-11-vimata/

ο μεγάλος άγνωστος

    Το 1993 , σχεδόν 20 χρόνια πριν, ο Tom Hanks κέρδιζε το όσκαρ Α ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του στην ταινία Philadelphia . Υποδυόταν έναν διαπρεπή δικηγόρο , ομοφυλόφιλο ,  ο οποίος απολύθηκε από την δικηγορική εταιρεία στην οποία δούλευε όταν μαθεύτηκε ότι πάσχει από τον ιό του AIDS. Στη συνέχεια βλέπουμε την προσπάθεια του να δικαιωθεί , τόσο ο ίδιος όσο και σε συμβολικό επίπεδο, όλοι οι ομοφυλόφιλοι οροθετικοί. Σήμερα , τρεις δεκαετίες μετά την εμφάνιση του ιού, το AIDS παραμένει ο μεγάλος άγνωστος. Μπορεί η χρήση του προφυλακτικού να είναι πλέον ο κανόνας , τα στοιχεία όμως δείχνουν ότι τα κρούσματα του ιού στη χώρα μας έχουν αυξηθεί δραματικά , τόσο ανάμεσα στους τοξικομανείς ( όπου έχουν πραγματικά " εκτοξευθεί" ) , όσο και στον υπόλοιπο πληθυσμό. Και μπορεί να πολλοί από εμάς να μην γνωρίζουμε προσωπικά ούτε έναν οροθετικό , αλλά η αλήθεια είναι ότι υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό τέτοιων ανθρώπων οι οποίοι προσπαθούν να συνεχίσουν να ζουν , έστω και κουβαλώντας αυτό το " στίγμα " . Το θέμα είναι γιατί το AIDS συνεχίζει να αποτελεί θέμα ταμπού. Μήπως είναι καιρός αυτή η περίφημη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία να γίνει επιτέλους πραγματικότητα μπας και βγουν , οι νέες γενιές τουλάχιστον , από το σκοταδισμό ; Ένα άλλο ζήτημα  , επίσης , είναι οι υγειονομικές παροχές και βοήθεια προς τους πάσχοντες , σε μια εποχή που τέτοιες δαπάνες πρόκειται να συρρικνωθούν. Όπως και η πρόληψη , η οποία περιορίζεται σε κάποια φυλλάδια που μοιράζονται μια φορά το χρόνο , την παγκόσμια ημέρα του

ιού...

η πτώση

 " Σημασία δεν έχει η πτώση , αλλά η πρόσκρουση" : αυτό ήταν το moto της προφητικής και συνάμα σημαδιακής για το σύγχρονο γαλλικό κινηματογράφο ταινίας το Μίσος. Η ταινία αναφερόταν σε όλες τις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες ,  οι οποίες βρίσκονταν ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του '80 σε διαδικασίες σοβαρών κοινωνικών μετασχηματισμών ( κυρίως με την μαζική έλευση μεταναστών) , αποσάθρωσης του κοινωνικού κράτους και επέλασης ενός σαρωτικού καπιταλισμού , που επρόκειτο να οξύνει τις ήδη υπάρχουσες κοινωνικές αντιθέσεις. Ο σκηνοθέτης Mathieu Kassovitz ήθελε να τονίσει ότι  η γαλλική και όχι μόνο κοινωνία βρισκόταν σε πτωτική φάση προς μιαν άβυσσο όπου θα κυριαρχούσε η βία και ο παραλογισμός και ότι απλά αυτή η στιγμή του ξεσπάσματος δεν είχε φτάσει ακόμα. Στην Ελλάδα , εδώ και δύο χρόνια , κάθε μέρα βλέπουμε αυτή τη στιγμή της πρόσκρουσης να έρχεται ακόμη πιο κοντά. Ο Δεκέμβρης του 2008 είναι ακόμη νωπός στις μνήμες μας και όλες αυτές οι εικόνες βίας επαναλαμβάνονται σταθερά τα τελευταία χρόνια , σημάδι της παρακμής της χώρας σε όλα τα επίπεδα. Η " πρόσκρουση" , όταν συμβεί , μπορεί να έχει πολλά πρόσωπα : χρεοκοπία , έξαρση της βίας, εξαθλίωση, μνήμες κατοχής, ακόμη και εμφύλιος ή συνταγματική εκτροπή είναι μέσα στα σενάρια που ακούγονται...προς το παρόν , το μόνο που μπορούμε να κάνουμε εμείς είναι να μην ελπίζουμε  τίποτα σε διεφθαρμένες ηγεσίες, διαπλεκόμενους πολιτικούς , αυτόκλητους σωτήρες επιχειρηματίες..είναι πια καιρός να έρθουμε κοντά στον διπλανό μας οργανώνοντας ένα συσσίτιο, συμμετέχοντας σε συνελεύσεις και σωματεία, ο καθένας όπως και όσο μπορεί. Το σύνθημα " κανένας μόνος του στην κρίση" είναι επίκαιρο όσο ποτέ...η αλληλεγγύη και η συντροφικότητα είναι απαραίτητο να γίνουν συστατικά της ζωής μας , πρώτα από όλα σε ένα μικρό-επίπεδο της καθημερινότητας, της γειτονιάς και έπειτα ευρύτερα, με στόχο έναν πραγματικό σοσιαλισμό. Ίσως τότε να μπορέσει να φανεί κάποιο φως στην άκρη του τούνελ....

Derby

   Το Σάββατο που μας πέρασε είχε ντέρμπι ΑΕΚ- Ολυμπιακός. Είναι η πρώτη χρονιά , ίσως, που ένα ντέρμπι, στο οποίο παραδοσιακά παίζεται καλή μπάλα, μου φαινόταν τόσο αδιάφορο, ή , καλλίτερα, δευτερεύον σε σχέση με τα όσα γίνονται δίπλα μας..παρ'ολα αυτά, το Σάββατο το βράδυ αποφάσισα να πάω να δω το ματς σε ένα καφενέ των Εξαρχείων, το οποίο παραδοσιακά μαζεύει κόσμο όταν έχει αγώνα..αφού διέσχισα σχεδόν όλο το κέντρο, μέσα σε τσουχτερό κρύο και περνώντας ανάμεσα σε σκουπιδαριό και περιφερόμενους ναρκωμανείς (...) έφτασα στα Εξάρχεια..τα μαγαζιά ήταν σχετικά γεμάτα, διασκεδάζοντας κάπως την εντύπωση αυτής της " απάλευτης " μουντάδας...προς μεγάλη μου έκπλήξη , το μαγαζί με τον περισσότερο κόσμο ήταν το καφενείο που έδειχνε το ντέρμπι..από πιτσιρικάδες και πρωτοετείς φοιτητές, μέχρι γεροντάκια και μετανάστες, όλοι στριμώχτηκαν για να ζήσουν άλλο ένα 90λεπτο πάθους, τάκλιν, φαντεζί ενεργειών και αστείων στιγμιοτύπων...για ακόμη μια φορά αποδεικνύεται ότι ένα ντέρμπι καθηλώνει, ακόμη και αν πλέον όλα έχουν απαξιωθεί, φανέλες , σύμβολα , ιδεολογίες ,πάικτες -  ήρωες..ακόμη και εάν δεν υπάρχει ( δυστυχώς) κανένας Μαύρος η Δεληκάρης, ο κόσμος θα πάει να δει αυτούς τους "πληρωμένους λεγεωνάριους" του Ολυμπιακού ή την αντίστοιχη μετριότατη φετινή ΑΕΚ, που μας κάνει να νοσταλγούμε ακόμη και τα χρόνια των Ντέμη -Φερρέρ...καλώς ή κακώς, η ανάγκη για καλή μπάλα , θέαμα και χαβαλέ θα συνεχίσει να υφίσταται, εις πέισμα του κάθε Μάκαρου , Μπέου και του σχετικού σάπιου ποδοσφαιρκού κατεστημένου..οι γκολάρες που μπήκαν και από τις δύο πλευρές το αποδεικνύουν περίτρανα.
Το τέλος του αγώνα μας βρήκε να βγαίνουμε ξανά στους κρύους δρόμους...κάποιοι θα συνέχιζαν για ποτό, άλλοι θα αναζητούσαν την θαλπωρή του σπιτιού τους..το μόνο βέβαιο είναι ότι άλλο ένα ντέρμπι ήταν ήδη παρελθόν...μέχρι το επόμενο πάντα!!

Υ.Γ 1. Την ίδια ώρα , σε ένα παράλληλο ποδοσφαιρικό σύμπαν, Λίβερπουλ και Μάντσεστερ ερχόντουσαν ισόπαλες 1-1, με τη Λίβερπουλ να δείχνει για πρώτη φορά μετά από χρόνια ικανή ακόμη και για πρωτάθλημα.
Υ.Γ 2. To HUMBA! είναι ένα φανζίν που ασχολείται με την οπαδική κουλτούρα και τη σχέση των σπορ με την κοινωνία, την πολιτική και τον πολιτισμό. Αξίζει τον κόπο να ρίξετε μια ματιά http://www.humbazine.gr/istoselida.htm
                                                 

                                                 

arctic monkey

  Οι καιροί που διανύουμε μπορύν να χαρακτηριστούν το λιγότερο περίεργοι. Ειδικά στην Ελλάδα ο κόσμος είναι " μουδιασμένος " όσο ποτέ και λογικό, αν λάβει κανείς υπόψιν τόσο τα υπαρκτά προβλήματα όσο και την προπαγάνδα που τα διογκώνει ακόμη περισσότερο, όσο αρκεί για να τρομοκρατείται  και να γίνεται ηττοπαθής , μίζερος και έρμαιο των εκάστοτε κυβερνητών , επιχειρηματιών κτλ...μέσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες , ο κόσμος στρέφεται - που αλλού - στην τέχνη , τόσο ως ανάγκη να εκφράσει τα συναισθήματα του, όσο και να ταυτιστεί, να εμπνευστεί, να ξεφύγει από τη δύσκολη καθημερινότητα του και να μπορέσει να ελπίσει. Το δείχνουν η αύξηση των εισιτηρίων του Φεστιβάλ Αθηνών σε σχέσι με πέρυσι, οι  γεμάτες συναυλίες του καλοκαιριού , οι νύχτες πρεμιέρας οι οποίες επίσης πάνε καλά  και γενικότερα η πληθώρα των πολιτιστικών επιλογών που διαθέτει τουλάχιστον η πρωτεύουσα, μιας και στην επαρχία τα πράγματα πάντα ήταν κάπως διαφορετικά. Ακόμη λοιπόν και αν πεινάσουμε, η ανάγκη μας για έκφραση, συνύπαρξη, συγκίνηση και προβληματισμό δεν πρόκειται να εκλείψει , και αυτό είναι παρηγοριά και ελπίδα ταυτόχρονα. Όπως παρήγορο είναι ότι βγαίνει ακόμη ωραία ποπ στην Αγγλία  ( ναι, δεν είμαστε μόνο παρελθοντολάγνοι) , σαν τα κομμάτια που έγραψε ο Alex Turner των Arctic Monkeys για την ταινία Submarine που προβάλλεται αυτές τις ημέρες στις νύχτες πρεμιέρας. Enjoy

So young and so gone

   H φωτογραφία που βέπετε είναι από πρώτο τεύχος του φανζίν ονόματι Sense που κυκλοφόρησε απ το 1999 έως το 2004. Φυσικά , μόνο τυχαία δεν επέλεξα να βάλω αυτή την φωτογραφία , μιας και απεικονίζει τον Brett Anderson , τον τραγουδιστή των Suede, σε μια χαρακτηριστική πόζα με το τσιγάρο ανά χείρας..Η καταπληκτική εμφάνιση των Suede την Κυριακή στην Αθήνα με έκανε να ανατρέξω με νοσταλγία στις ένδοξες ημέρες της Brit pop των 90s..τότε που στο MTV εναλάσσονταν με μεγάλη συχνότητα τα videos  των Oasis και Blur, στη μεγαλύτερη μουσική κόντρα που γνώρισε το νησί από την εποχή Beatles vs Stones.  Από καθαρά μουσική άποψη , οι Pulp και οι Suede ήταν σίγουρα ένα σκαλί παραπάνω από τους υπόλοιπους της Britpop. Πέρα από το υπερβόλικό hype, η εν λόγω σκηνή άφησε πίσω της πολλά ωραία , κιθαριστικά pop τραγούδια , πολλά από τα οποία έγιναν πραγματικοί ύμνοι της γενιάς τους και χορεύτηκαν μέχρι τελικής πτώσεως και στα ροκ μαγαζιά της Αθήνας. Η Britpop ήταν μεταξύ άλλων οι Elastica, Marion, Dubstar, Kula Shaker, Ocean colour scene , Rialto, Shed Seven., Supergrass..πολλοί από αυτούς έβγαλαν ένα ωραίο σιγκλάκι και μετά εξαφανίστηκαν, αλλά και αυτό είναι μέρος της pop...μαζί με αυτούς εξαφανίστηκαν και οι θιασώτες της σκηνή αυτής, που είχαν δημιουργήσει τη δική τους "φυλή" και στην Ελλάδα. Το μόνο βέβαιο είναι ότι αρκετοί από αυτούς ξαναφόρεσαν τα addidas τους και πήγαν στη συναυλία των Suede μόνο και μόνο για να ζήσουν πάλι έστω και λίγο από την ατμόσφαιρα εκείνης της περιόδου...so young and so gone, όπως λέει και ο Brett..

smash media

Βρήκα κατά τύχη στο youtube μια ηχογραφημένη εκπομπή του Χρήστου Βακαλόπουλου από την εποχή που ήταν στο δεύτερο πρόγραμμα. Συγκεκριμένα, αυτή ήταν μια εκπομπή αφιερωμένη στο Πολυτεχνείο, την ατμόσφαιρα, τα τραγούδια και τους πρωταγωνιστές των ημερών. Για όσους τυχόν δεν γνωρίζουν, ο Χρήστος Βακαλόπουλος     

υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους κριτικούς κινηματογράφου, δημοσιογράφους και σκηνοθέτες που γνώρισε η Ελλάδα.  Ακούγοντας την σχεδόν μαγική φωνή του, δεν μπορώ να μην γκρινιάξω για το πόσο λείπουν τέτοιοι άνθρωποι ,  τόσο από τα ελληνικά media, όσο και από την ζωή μας γενικότερα.  Μπορεί να ακούγομαι γραφικός, αλλά η εποχή της έντονης πολιτικοποίησης της μεταπολίτευσης έσφυζε από ανθρώπους διαβασμένους, ιδεολόγους , ρομαντικούς και πάνω απ'όλα αυθεντικούς. Αυτό είναι το ζητούμενο και αυτό που λείπει σήμερα. Η κουλτούρα του Life style ήρθε με φόρα από τα 90s και σάρωσε τα πάντα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ραδιόφωνο, το οποίο εκτός λίγων εξαιρέσεων είναι υποταγμένο στη λογική των playlists και των δισκογραφικών. Eυτυχώς που υπάρχει  και το ιντερνετικό ραδιόφωνο, όπου η λογική του fun έχει κάπως διασωθεί..

http://www.christosvakalopoulos.gr/   σελίδα αφιερωμένη στον Χρ.Βακαλόπουλο

Up on the hill

        Ένα από τα αγαπημένα μου "χόμπι" είναι να κάνω βόλτες ακούγοντας μουσική στους δρόμους της νυχτερινής Αθήνας. Πιστευώ ότι είναι ο  ιδανικός τρόπος για να αδειάσει το κεφάλι από ολές τις σκέψεις και τα άγχη που το κατατρώγουν κατά τη διάρκεια της ημέρας. Η πιο κλασσική διαδρομή είναι από το μετρό Πανεπιστήμιο μέχρι τα Εξάρχεια. Πραγματικά δεν μπορώ να υπολογίσω πόσες φορές έχω κάνει αυτή τη βόλτα τα τελευταία δέκα χρόνια. Κάθε φορά μου φαίνεται ίδια αλλά και διαφορετική ταυτόχρονα..

Το αστείο είναι ότι περνώντας από την Ακαδημίας , που το βράδυ έιναι σχεδόν άδεια, μόνο άνδρες των ΜΑΤ και ταρίφες αράζουν πια εκεί, βρίσκεσαι ξαφνικά στα Εξάρχεια  , τα οποία σταθερά εδώ και δεκαετίες αποτελούν την πιο ζωντανή και νεανική γειτονιά της Αθήνας. Μια γειτονιά αγαπημένη , όπου πολλοί από εμάς έχουν κάψει ώρες από την ζωή τους, πίνοντας καφέ και αλκοόλ, τρώγωντας σουβλάκια στον Κάβουρα, χορεύοντας και φλερτάροντας στο Decadence και το Mobetter...Για τους πιο μυημένους , το πιο ωραίο κομμάτι των Εξαρχείων είναι από την πλατεία και πάνω, έως το λόφο του Στρέφη. Το επιβεβαίωσα για πολλοστή φορά χτες, μιας και ανέβηκα έως εκεί για ένα από τα πολλά πάρτι που κατά καιρούς γίνονται στον Λόφο.  Στο mp3 μου κάποιος τραγούδαγε για ένα κορίτσι με ένα πλυντήριο...

September songs

  

Το να επιστρέφεις στην Αθήνα από τις θερινές διακοπές ήταν πάντα "δίκοπο μαχαίρι" για όσους 

από εμάς μεγαλώσαμε ή ζούμε σ'αυτήν την πόλη. Ειδικά φέτος τα πράγματα ήταν ακόμη πιο περίεργα.

Κάποιοι, ελέω κρίσης, δεν μπόρεσαν καν να δραπετεύσουν. Άλλοι, μπόρεσαν να ταξιδέψουν λίγο και να ξεαχαστούν, αλλά ακριβώς τότε που άρχισαν να χαλαρώνουν και να μπαίνουν σε ένα άλλο mindset κατάλαβαν ότι οι "μέρες αργίας" τους είχαν τελείωσει και έπρεπε και αυτοί να επανέλθουν στην ίδια, γνώριμη καθημερινότητα. Φυσικά, υπάρχουν και αυτοί που δεν πολυσυμπαθούν το καλοκαίρι και περιμένουν άρον άρον να μπει ο Σεπτέμβρης για να βρουν τους ρυθμούς τους. Κατανοητό και αυτό. Άλλωστε, πέρα από τα κλισέ περί "νέου ξεκινήματος" , το φθινόπωρο και δη ο Σεπτέμβριος είναι περίοδος in-between, ανάμεσα στην καλοκαιρινή λαίλαπα και την βαριά, απειλητική σκιά του χειμώνα. Ο καιρός ενδείκνυται για βόλτες στην πόλη -  με το απαραίτητο ζακετάκι το βράδυ-, τα μαγαζιά γεμάτα με κόσμο που ανταλάσσει καλοκαιρινές εικόνες, οι θερινοί ακόμη ανοικτοί, ενώ όποιος μπορέσει να την κάνει για κάποιο κυκλαδίτικο νησί, ίσως περάσει τις ωραιότερες διακοπές της ζωής του. Το blue city shores καλοσωρίζει τον Σεπτέμβριο με την χαρμολύπτη και τη νοσταλγική διάθεση που του πρέπει. Και με μουσικές σαν αυτήν..