Μετά από αρκετό πραγματικά καιρό είπα να ξαναγράψω στο blog αυτό . Η αφορμή ήταν το live των
Black Fantasy στο six dogs την Κυριακή το βράδυ. Ήταν ο ορισμός του αναπάντεχου μιας και έσκασαν από το πουθενά ( ;) και βρέθηκαν να παίζουν μπροστά το πολύ σε 30 άτομα...και όμως κατάφεραν να μας κρατήσουν το ενδιαφέρον και με το παραπάνω με μια τραγουδίστρια που μου θύμισε πολύ την τραγουδίστρια των Mary and the Boy , με κόμμωση και στυλ βγαλμένα κατευθείαν από γερμανικό καμπαρέ του μεσοπολέμου , ενώ και το έτερον ήμισυ του group , ο κιθαρίστας και μπασίστας που ακούει στο όνομα Bat Halliday θα μπορούσε κάλλιστα να είναι πρωταγωνιστής σε μια από τις πρώτες ταινίες του Jarmusch . To σκηνικό συμπλήρωναν ένας εξαιρετικός σαξοφωνίστας (guest) με φάνκι πουκάμισο , μάσκες , βεντάλιες και κολιέ από κόκαλα που παρέπεμπαν μάλλον στους Cramps και το death rock . Όλα αυτά έδιναν πολύ όμορφα με τη μουσική που μου θύμισε πολλά πράγματα ( όπως π.χ τους Tuxedomoon) , αλλά και τίποτα συγκεκριμένο ταυτόχρονα. Γεγονός που είναι ίσως και το σημαντικότερο , δηλαδή η αυθεντικότητα του ήχου τους που είναι και το ζητούμενο , άλλωστε , στη μουσική . Όσοι βρεθήκαμε στον μικρό αυτό χώρο την Κυριακή νιώσαμε ότι μόλις είδαμε ζωντανά ένα από τα καλλίτερα φυλαγμένα μουσικά μυστικά αυτής της πόλης που , ίσως , θα ήταν προτιμότερο να παραμείνει έτσι : για λίγους μυημένους και πάντα σε μικρούς , σκοτεινούς και καπνισμένους χώρους..
Black Fantasy στο six dogs την Κυριακή το βράδυ. Ήταν ο ορισμός του αναπάντεχου μιας και έσκασαν από το πουθενά ( ;) και βρέθηκαν να παίζουν μπροστά το πολύ σε 30 άτομα...και όμως κατάφεραν να μας κρατήσουν το ενδιαφέρον και με το παραπάνω με μια τραγουδίστρια που μου θύμισε πολύ την τραγουδίστρια των Mary and the Boy , με κόμμωση και στυλ βγαλμένα κατευθείαν από γερμανικό καμπαρέ του μεσοπολέμου , ενώ και το έτερον ήμισυ του group , ο κιθαρίστας και μπασίστας που ακούει στο όνομα Bat Halliday θα μπορούσε κάλλιστα να είναι πρωταγωνιστής σε μια από τις πρώτες ταινίες του Jarmusch . To σκηνικό συμπλήρωναν ένας εξαιρετικός σαξοφωνίστας (guest) με φάνκι πουκάμισο , μάσκες , βεντάλιες και κολιέ από κόκαλα που παρέπεμπαν μάλλον στους Cramps και το death rock . Όλα αυτά έδιναν πολύ όμορφα με τη μουσική που μου θύμισε πολλά πράγματα ( όπως π.χ τους Tuxedomoon) , αλλά και τίποτα συγκεκριμένο ταυτόχρονα. Γεγονός που είναι ίσως και το σημαντικότερο , δηλαδή η αυθεντικότητα του ήχου τους που είναι και το ζητούμενο , άλλωστε , στη μουσική . Όσοι βρεθήκαμε στον μικρό αυτό χώρο την Κυριακή νιώσαμε ότι μόλις είδαμε ζωντανά ένα από τα καλλίτερα φυλαγμένα μουσικά μυστικά αυτής της πόλης που , ίσως , θα ήταν προτιμότερο να παραμείνει έτσι : για λίγους μυημένους και πάντα σε μικρούς , σκοτεινούς και καπνισμένους χώρους..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου