"Ο πυρετός της μπάλας" (" Fever Pitch" ), έτσι τιτλοφορείται το βιβλίο όπου ο γνωστός Βρετανός και αρκετά ποπ, ομολογουμένως, συγγραφέας Nick Hornby μας μεταφέρει το κλίμα γύρω από το ποδόσφαιρο στη Μεγάλη Βρετανία και τη ψυχοσύνθεση ενός αμετανόητου φαν για την αγαπημένη του ομάδα. Ο τίτλος αυτός, όμως, είναι ιδανικός για να περιγράψει την κατάσταση στην οποίο βρίσκεται σχεδόν όλη η υφήλιος αυτές τις μέρες και ,φυσικά, και η Ελλάδα. Αυτά περίπου σκεφτόμουν κατηφορίζοντας την Ερμού το Σάββατο το απόγευμα για να παρακολουθήσω τον αγώνα της Εθνικής με τη Κολομβία σε φιλικό σπίτι στο Θησείο. Μέσα στη δίνη του απογευματινού ήλιου, όλος ο δρόμος, όλα τα μικρά καταστήματα και όσοι δούλευαν σε αυτά προσπαθούσαν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να βρουν ευκαιρία και να ρίξουν κλεφτές, έστω, ματιές στο ματς. Σε ένα συνεργείο αυτοκινήτων είχαν επιστρατεύσει το κλασσικό τρανζιστοράκι, ενώ ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχαν οι πατέντες των μικροπωλητών, οι οποίοι έβλεπαν ανά πεντάδες τον αγώνα μέσω μικρών οθονών που είχαν τοποθετήσει ανάμεσα σε χαϊμαλιά και λοιπά μπιχλιμπίδια. Από τα ανοιχτά παράθυρα των σπιτιών ακουγόταν ένας χαρακτηριστικός βόμβος, το ηχητικό συνονθύλευμα από τη φωνή του speaker και τις ιαχές των οπαδών, γνώριμο σε όσους έχουν ζήσει καλοκαίρι και μουντιάλ στην Αθήνα. Στις δε καφετέριες του Θησείου με τις γιγαντο οθόνες, αλλά και σε όποιο καφέ του κέντρου υπήρχε τηλεόραση τα τραπέζια ήταν γεμάτα από ντόπιους ή και τουρίστες .
Η πρώτη μου ανάμνηση από μουντιάλ ήταν το 1990 στην κατασκήνωση, να βλέπω τον μικρό τελικό μαζί με πολλούς πιτσιρικάδες και να αποθεώνουμε τον απρόσμενο ήρωα εκείνου του καλοκαιριού, Τοτό Σκιλάτσι. Άλλη ωραία ανάμνηση, ο τελικός του 1994. Διακοπές στα Κύθηρα, στο γραφικό λιμανάκι του Αβλέμονα, ήμασταν όλοι με Ιταλία και Μπάτζιο, αλλά το άστρο του δεν έφτασε για να σηκώσει η squadra azzura την κούπα. Παραδόξως, τα πιο ωραία μουντιάλ δεν ήταν αυτά που έζησα , αλλά αυτά που είδα και ξαναείδα και έμαθα απ΄'έξω μέσα από βιντεοκασέτες, αφιερώματα της ΕΡΤ και ανασκοπήσεις με τη φωνή του Αλέξανδρου Θεοφιλόπουλου, ακόμη και βιβλία. Η απόκρουση του Γκόρντον Μπανκς στην κεφαλιά του Πελέ στο Μεξικό το '70, τα μαγικά του Κρόιφ στη Γερμανία το ΄74 , τα γκολ του Κέμπες στην Αργεντινή το ΄78 και φυσικά , ο ανατριχιαστικός πανηγυρισμός του Μάρκο Ταρντέλι στον τελικό του 1982 απέναντι στους Γερμανούς...Τα τελευταία χρόνια , το ενδιαφέρον για το Παγκόσμιο Κύπελλο έχει υπερσκελιστεί σε ένα βαθμό από το Champions League. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του μουντιάλ είναι ότι σχετίζεται με την αγαπημένη, για τους περισσότερους Ελληνες (αλλά όχι για τον γράφοντα), εποχή του χρόνου. Αποτελεί ιδανική παρέα για τις ράθυμες, ανυπόφορες λόγω ζέστης, ημέρες και νύχτες του καλοκαιριού. Ευκαιρία για να γεμίζουν οι πλατείες και να παίρνουν ζωή τα καφενεία, να δουλεύουν τα delivery. Ευκαιρία για τις παρέες να μαζεύονται, να κάνουν χαβαλέ και να βάζουν στοιχήματα. Ευκαιρία για τους μικρότερους να μαζεύουν χαρτάκια Πανίνι και τους μεγαλύτερους να θυμούνται παλιά μουντιάλ και να αναπολούν στιγμές της νιότης τους. Για όλους αυτούς τους λόγους , προσωπικά και χωρίς να είμαι αδιάφορος για όσα παράπλευρα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στη Βραζιλία, δεν μπορώ να αντισταθώ στο γλυκό πειρασμό του πυρετού της μπάλας. Τουλάχιστον όσο ο Μέσι και η αγαπημένη μου Albiceleste είναι ακόμη μέσα στο παιχνίδι για την κούπα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου