Ενώ από κάποια στιγμή και έπειτα ο Μαρξ, μαζί με τους Διαφωτιστές υποστήριζε πως οι Αρχαίοι Ελληνες ήταν τα "κανονικά παιδιά" της ανθρωπότητας -υπονοώντας έτσι ότι οι Κέλτες και οι Ινδιάνοι ήταν τα παραπαίδια της-, στο τέλος της ζωής του δέχτηκε πως "η αγροτική κοινότητα ήταν η πρώτη κοινωνική ομαδοποίηση ελεύθερων ανθρώπων, η οποία δεν στηριζόταν στους δεσμούς αίματος".
Συνεπώς, η ουσιώδης νεωτερικότητα του ανθρώπινου γεγονότος βρίσκεται στην ελευθερία. ΄Οχι την "ελευθερία" της αγοράς, αλλά σε εκείνο το κομμάτι μας που ξεφεύγει από τον προκαθορισμό, που συνιστά το οντολογικά ατελές μας, που μας λυτρώνει από το επαναληπτικό σύμπαν του ζώου και μας τοποθετεί εγγύς του θείου.
Σ'αυτή την οντολογική ατέλειά μας, και μόνο σε αυτή, βρίσκεται η ανθρώπινη ιδιαιτερότητά μας. Ειδεμή είμαστε χειρότεροι κι από τα ζώα. Οπουδήποτε ο άνθρωπος είναι μισθωτός, ξεπεσμένος, αποκτηνωμένος, οπουδήποτε η γη καταντά ατομική ιδιοκτησία, οπουδήποτε η επικοινωνία διακόπτεται και η δραστηριότητα γίνεται ένα πράγμα αντί να είναι Πράξη, παντού όπου η θρησκεία, η επιστήμη, η οικονομία επιζητούν να προκαθορίσουν τον άνθρωπο, η νεωτερικότητά μας ακυρώνεται. Και τότε οφείλουμε να την ξαναβρούμε.
(Από το βιβλίο του Υβ λε Μανάκ "Ο Κήπος", εκδόσεις Αλήστου Μνήμης, Αθήνα, 2014, μτφ. Γιάννης Δ. Ιωαννίδης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου